Deel 2: The Ultimate Human Race

-->
Tijdens het afdalen lijkt het daadwerkelijk op een downrun, krijgen we te maken met verkanting in de weg waardoor het een aardig stuk best rot loopt maar ook overleef ik zonder kleerscheuren.
Om toch maar even in herhaling te vallen, het is een geweldig avontuur, je wordt overal aangemoedigd en het weer is fantastisch. Met een graad of 20-22 is het echt heel goed te doen, maar je moet gebruik blijven maken van de verzorgingsposten.
 
Tussen 55-56 km neem ik even de tijd voor een korte stop bij Ans, smeert zij wat magnesiumolie op de benen, plakken we een nieuwe pleister in mijn hals op de plek waar mijn racevest nogal irritant schuurt L
Als je niet veel mee te nemen hebt is een rugzak of racevest niet nodig, er is echt genoeg onderweg en met een beetje extra support kun je ook op dit wijze aangevuld worden. Ik heb ervoor gekozen het racevest aan te trekken om de GoPro, batterijen, gels, snoepjes, Cliffbars en zout, gemakkelijk op te kunnen bergen. Uiteindelijk heb ik de gels, snoepjes en Cliffbars zelf helemaal niet gebruikt, maar een paar andere deelnemers mee kunnen helpen. Een volgende keer blijft het racevest dus hoogstwaarschijnlijk thuis.

-->
De race vordert gestaag en “ongemerkt” kom je op het punt aan dat het nog slechts een
dertiger is richting finish.

Zo ongelofelijk als het bij jullie over zal komen, zo prettig verrast was ik zelf dat het nog steeds zo goed blijft gaan, dat ik geen moment tegen de afstand op heb gekeken, er niet even doorheen heb gezeten én met volle teugen geniet.
In de voorbereiding heb ik het tijdens een duurloop of wedstrijd weleens slechter gehad en er klaar mee ben geweest, en nu niets van dat alles.

In tegenstelling tot mijn plan om “de bus te nemen” lees, een pacer te volgen ben ik
prima in staat zelf het tempo te bepalen, te wandelen als het moet en hard te lopen als het kan. Neemt niet weg dat we lange tijd de busdriver van 11 uur en 30 minuten in het vizier hebben (voor of achter ons). Als de 11 uur en 45 minuten groep nadert en ons passeert met een flink tempoverschil, laten we die gewoon gaan omdat we van mening zijn dat die toch echt iets te hard op het gas trapt voor de beoogde eindtijd. Sub 12 is namelijk nog gewoon haalbaar, dus niet onnodig met krachten gaan smijten is mijn devies.


Op diverse punten langs het parcours staan vrijwilligers waar je je letterlijk even kunt laten verzorgen in de vorm van massages en ze zelfs met kinesiotape in de weer zijn. En wat te denken van publiek dat met zoutbussen klaar staat! Ik heb inmiddels al jaren de gewoonte om tijdens lange duurlopen, marathons en ultra’s, ervoor te zorgen dat ik wat zakjes zout op zak heb waarmee kramp onderdrukt kan worden of opgelost. Zelfs dat had ik dus thuis kunnen laten tijdens de Ultimate Human Race.
Dit is een Ultiem goed georganiseerd evenement dat bol staat van enthousiaste vrijwilligers én publiek!

Als we Pine Town achter ons laten is het nog slechts een halve marathon naar het Moses Mabhida Stadium in Durban, je gaat je dan steeds meer realiseren dat het do-able is. Ik ben nog bizar fit, fris en scherp.
Tijdens mijn deelnamen aan de Two Oceans heb ik geleerd dat het verstandig is om de kattenogen op de weg te vermijden, ik blijf dus van de lijn waar deze zich bevinden en waarschuw andere lopers hier ook voor.

Ik ben destijds ternauwernood aan vreselijke valpartijen ontsnapt door die pokkedingen over het hoofd te zien of simpelweg niet meer in staat was de voeten goed genoeg op te tillen. Tipje dus…blijf er dus bij vandaan.

Durban komt steeds dichterbij, deze downrun heeft ook in de fase dat de finish nog minder dan 10 km weg is wat vals plat en dat ga je nu echt wel voelen. Rustig blijven en ook nu zie ik er geen heil in om met mijn krachten te smijten door koste wat kost te blijven hardlopen.
We lopen over wegen waar ik de afgelopen dagen vaker overheen heb gereden en het stadion dat we hebben bekeken (van boven) komt steeds dichterbij en als het vervolgens ook echt in beeld komt krijg ik de kriebels van blijdschap.
Het gaat te ver om de laatste kilometers naar de finish in het Moses Mabhida Stadium te beschrijven, ik hoop dat de beelden jullie een betere indruk verschaffen want het gevoel is best lastig te omschrijven.

Als je daar loopt met mensen om je heen die het zich realiseren dat die limiet van 12 uur gehaald zal worden, daar wordt je wel heel blij van en eventuele pijntjes verdwijnen.

De 11:45 uur busdriver loopt nog steeds vlakbij terwijl wij op een tijd koersen die daar toch echt onder ligt. Een aantal van jullie zal dat verklaren middels bruto/netto tijden, maar die zijn hier niet van toepassing. Gun time (brutotijd) daar wordt mee gerekend.

Dranghekken om de route naar de ingang van het stadion te markeren en af te zetten, het gaat echt lukken, het feest dat daar gaande is, daar ga ik deel van uit maken. Die laatste 200 meter in het stadion neem ik in me op, de camera loopt en dan is het toch echt zover, de finish.
Er gaat echt van alles door me heen, maar vooral trots, opluchting en blijdschap.
En dan hangt toch echt de Vic Clapham om je nek ter bevestiging dat je een Comrades finisher bent. Yes!!!!!
Felicitaties over en weer, uitgeputte lopers/loopsters, blije lachende gezichten en een band met elkaar.

Als international deelnemer wordt je naar een andere exit geleid en mogen we nog een stuk de tribune op (traplopen dus). Ook de vrijwilligers die hier staan, er waarschijnlijk al heel lang staan, zijn enthousiast en feliciteren je. GE-WEL-DIG.

Ergens bovenaan die tribune hoor ik Ans nog voor ik haar zie. Het scheidsrechtersfluitje is namelijk mee en die is goed herkenbaar. Eenmaal boven val ik in Ans haar armen (met mijn stinkende lijf) en halen we opgelucht adem. Jeffrey zit daar al even op zijn gemak te wachten en we feliciteren elkaar met deze opgedane ervaring.
De mealtickets wisselen we in voor 3 uitstekende gevulde zakken en enkele minute later werk ik de eerste wrap met zalm naar binnen en een heerlijk koud glas cola!

Nog 2 dagen in Durban om wat te herstellen/rusten en dan vervolgen we onze vakantie in Zuid-Afrika met als eindpunt Johannesburg.

In de dagen na de race kom je overal deelnemers tegen die heel herkenbaar zijn, en dan niet alleen aan de kleding, maar vooral aan het “loopje” dat je aan de Comrades overhoudt. Het loopje schreeuwt in sommige gevallen..”pijn”, maar vooral trots. The Ultimate Human Race doet wat met je en de slogan “It will humble you” is niets teveel gezegd.

Omdat beelden nou eenmaal tot de verbeelding spreken en een betere indruk geven van dit avontuur heb ik onderweg de GoPro regelmatig gebruik met de volgende samenvatting als resultaat.

Voor de cijferfreaks:

Nog wat Garmin data:




Reacties

  1. Wow wow wow! Tranen in mijn ogen als ik dit lees, John. Wat een bijzonder(e) knappe prestatie en een geweldige ervaring!

    Vergeleken bij de Comrades is de Two Oceans een trainingsloopje... maar ik kan me de emoties en voldoening toch wel een beetje voorstellen!



    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig John! Zo trots op wat je hebt gepresteerd!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten