Berenloop nr 3 (2012)

Het eerste weekend van november betekende dit jaar, evenals de afgelopen 2 jaren, dat wij een weekend op Terschelling door zouden brengen. Ik de hele en Ans de halve marathon zou lopen.
Silvia en ik liepen in 2010, zonder elkaar te kennen, de eerste 15 kilometer in hetzelfde groepje. Toen haar eerste marathon en dit jaar wilde ze er weer aan de start staan om een poging te doen de magische afstand in sub 4 af te leggen.
Maanden geleden kwam het ter sprake en werd afgesproken samen te lopen, met de nadruk op samen. Sinds de Rotterdam marathon is het voor mij niet allemaal van een leien dakje gegaan wat resulteerde in 3 DNF’s en dus mislukte pr pogingen. Gelukkig geen vervelende blessures aan overgehouden waardoor ik wel kon blijven lopen/trainen.
Net voor de marathon van Amsterdam was ik het gekwakkel met de gezondheid zat en werd ik op basis van onderzoek op een antibioticakuur gezet. Kon precies, 10 dagen kuurtje, 13 dagen later weer een marathon. De ideale voorbereiding dus. Conditioneel geen echt probleem, maar er wel degelijk aan kracht ingeleverd.
Zaterdagmiddag meerde de Spathoek in de haven van Terschelling aan, in de regen. Eerst naar ons logeeradres om de spullen te dumpen. Leuk was het weerzien met Fred, Ellen en Yvette die evenals vorig jaar ook weer bij de Wadvaarder logeerden. Eerst naar West om een kijkje te nemen. Een praatje bij RC Leeuwarden met Hero, de dames van Hiphardlopen, liepen wij Hans en Gudy tegen het lijf en werd er wat warms gegeten en gedronken.
Vorig jaar maakten Frank en ik de afspraak dat wij tijdens het volgende Berenloop weekend samen te eten. Samen betekende afgelopen zaterdagavond met Silvia, John, Ans, Karin met zoon, Silvia (en haar supportteam, Laurien, Wencke en Joost). Een gezellig avondje die wij tijdig afsloten voor een goede nachtrust.
Zondagochtend, buiten ziet het er in tegenstelling tot de voorspelling prima uit, weinig wind, droog en een graadje of 10. Helemaal goed dus. Na het prima verzorgde ontbijt door Jan en Peter gaan wij bijtijds richting West-Terschelling om RobertJan in Zeezicht te ontmoeten. Alle tijd om bij te kletsen tot het moment dat Ans zich opmaakt voor de halve marathon. Op naar de Brandaris.
Rinus, Cocq, Hero, Richard, RobertJan, Laetitia, Gert, clubgenoten Ron, Gert, Christel, Janny, wordt ik verrassend aangesproken door een paar lezers van dit blog (sorry voor het niet onthouden van de namen heren) Silvia met ondersteunend team en een loper die Ans en ik op de boot hebben gesproken.
12:00 uur, vingers in de oren als de horen van de Brandaris als startshot voor de halve marathon ten gehore gebracht wordt. De halve marathon lopers zijn op pad als het de hoogste tijd is om het startvak op te zoeken. Cocq en Rinus voor hun zoveelste, ik voor mijn 12e en Silvia voor haar derde marathon.
12:35 uur, diezelfde hoorn klink ten teken dat ook de marathonlopers van start mogen.
Over het eerste deel valt niet zoveel te melden, de kilometers worden net iets sneller als beoogd afgelegd. Meestal seconden werk dus geen directe aanleiding tot afremmen of versnellen. Na een plasstop op 11 km moet ik nog flink aanzetten om weer bij te komen. Hoogteverschillen worden netjes met korte pasjes genomen, de omgeving is prachtig, het is nog steeds droog en Silvia loopt gemakkelijk. Het halve marathonpunt passeren wij in 1:59 (bruto).

Tussen 25-26 km komt RobertJan van achteren opdoemen. Zijn loopmaatje Laetitia zou zijn uitgestapt. Inmiddels zijn de signalen van mijn lichaam wel duidelijk. Sub 4 kan je wel vergeten vandaag! In overleg neemt RobertJan Silvia op sleeptouw om voor die sub 4 te gaan. We liggen nog steeds op schema om het te halen. Silvia wil mij niet achterlaten, maar ik sta niet toe dat zij haar poging staakt. Als een jo jo blijf ik er tussen de 5-10-25 meter achter lopen, tot verbazing van beiden. Ik besluit Silvia op de hoogte te brengen van de kuur en hoogstwaarschijnlijk dé reden van het verslappen der benen. De strandopgang komt in zicht, ik wandel omhoog, eenmaal op het sompige strand (anders kan ik het niet omschrijven) heb ik nog steeds zicht op, en loop ik wederom het gat naar beiden dicht.
Mooie gelegenheid om aan te geven dat ik er na het strand klaar mee ben en me door het supportteam zal laten vervoeren. Balen dat ik niet tot de finish mee kan, ik zou de boel alleen maar vertragen. Nog enigszins voldaan dat ik er tot ca 37 km bij kon blijven en Silvia in de vaardige handen van RobertJan én de trouwe begeleiding over kon laten. Laurien was zo lief bij mij te blijven, me te ondersteunen en af en toe zelfs tot een dribbel kon verleiden. De benen waren leeg en de onderrug speelde al vanaf een kilometer of 30 op. Even overwogen, en geprobeerd op de fiets te springen, maar toch besloten NIET uit te stappen. Wandelen op de longway, niet bepaald mijn idee van een leuke zondagmiddag, maar het was even niet anders. 3-3,5 km wandelen, tijd verliezen, maar niet op willen geven. We spreken af dat het na de laatste verzorginspost afgelopen is met wandelen. Hardlopen of uitstappen. Uitstappen, not today!
Die laatste post is trouwens nog heel bekend. Ook in 2010 namen Ronald en ik hier de tijd om cola te drinken en sinasappel te eten op een moment dat ik het zwaar had. De laatste 2 kilometer dan, Laurien moet een andere route volgen en ik ben zowaar weer aan het lopen geslagen. Het publiek is vriendelijk, spoort mij aan, 2 andere lopers spreken mij (afzonderlijk) aan en bieden aan met mij mee te lopen, samen naar de finish. Ik krijg er echt een brok van in mijn keel, maar geef aan ze niet op te willen houden.
Uiteindelijk leg ik de laatste kilometer met een loper af die wij onderweg vaker tegen zijn gekomen. Niet scherp genoeg meer om naar zijn naam te vragen of startnummer te bekijken. En dan komt eindelijk de laatste kilometer, 500 meter en de rode loper in zicht. High fives met de vele toeschouwers, bekend en onbekend, die de inmiddels neerdwarrelende regen trotseerden om de finishers aan te moedigen. De finish hier blijft de mooiste ik ken. De tijd is ook een deja vu van 2010, 4:19 tegen 4:18 toen. Ans was opgelucht mij te finishen, Silvia en haar support team kwamen aangelopen evenals clubgenoten Gert, Ron en Janny. Dit is mooi.
Silvia bedankte mij, was helemaal gelukkig ondanks het feit dat die sub 4 niet gelukt was. Máár….een pr heeft ze wel weten te realiseren, en niet zomaar één. Met 4:04 had ze maar liefst 8 minuten sneller gelopen als in Berlijn vorig jaar. Super gedaan dus. Ook Ans heeft het prima gedaan op de halve marathon. Op het strand moest ze het tempo noodgedwongen iets laten zakken om de finish na 2:10 te bereiken.
Twee marathons in weken en een kuur zijn wellicht iets teveel van het goede geweest, maar ik heb de finish gehaald en op stijve bovenbenen na heb ik er geen blessure aan overgehouden.

Tot slot wil ik ook dit jaar de organisatie en vrijwilligers van de Berenloop complimenteren met een goede en gemoedelijke verzorging op en langs het parcours. Joost, Laurien en Wencke voor hun support onderweg.

Bekijk/lees zeker de blogs van Rinus voor een filmpje en die van Cocq voor leuke foto’s én verslagen.