DNF in Rotterdam

De titel is kort maar zegt alles.
Maanden van voorbereiding, schema’s van Fred op maat, de progressie, het blessurevrij lopen en het vertrouwen dat toeneemt. En dan, dan loop je een week voor de marathon waarin hét moet gebeuren, een verkoudheid op. Een lijf dat getraind maar moe en dus vatbaar is.

Het gaat in de loop van vorige week langzaam beter, maar ik wil pas op het laatste moment beslissen of ik van start zal gaan. Mijn doel bijstellen tot het halen van de finish, daar heb ik geen zin, daar zijn de trainingen niet voor bedoeld. Zaterdagmiddag heb ik mijn startnummer in handen, voel me inmiddels weer iets beter en zit dan op 80% starten. ‘s Avonds de tassen ingepakt en al zo goed als zeker besloten te gaan starten.

Zondagochtend bijtijds naar Rotterdam met Ans en Tino zodat we op ons gemak een parkeerplek kunnen zoeken, omkleden en naar de meet and greet voor het politiebureau.

Silvia die mij ondanks de frisse en straffe wind, zoals beloofd op de fiets gaat begeleiden laat weten al op de afgesproken plek te zijn. Kletsen, kennismaken met digitale loopvriendjes en vriendinnetjes, weerzien van bekenden en iedereen succeswensen met het nastreven van zijn/haar doelen.

Met Silvia de plekken waar zij mij in ieder geval van wat verfrissing zal voorzien besproken om daarna met Ronald op zoek te gaan naar die andere Sylvia. De Sylvia met wie ik deze marathon in eerste instantie samen, onder begeleiding van superhaas Ronald zou lopen. Vanwege de aangepaste doelstellingen hebben wij onze afspraak aangepast en zal ik na een paar kilometer mijn eigen tempo proberen aan te houden.

Mijn begeleidster en ik.

Het is druk in het startvak, het startschot klinkt, het lijkt een eeuwigheid te duren voor wij de tijdmeting passeren en kunnen proberen iets van tempo te maken. Na de Erasmusbrug onderneem ik al een poging in mijn eigen ritme terecht te komen, wat voor geen meter lukt vanwege de drukte op het parcours en het zo gezellig samen lopen (lees met 4-5 man/vrouw keuvelend naast elkaar). Zigzaggend en dus jojo-en met kilometertijden. De eerste verzorgingspost komt al in zicht en er zijn nog geen kilometers in dezelfde tijd gelopen. Vanaf dit punt kan Silvia mij in beeld houden en hebben wij regelmatig oogcontact, drinken?… ja over een paar minuten…welke kant?….rechts na de post….ok

Ik kom maar niet in het ritme, loop regelmatig een bekende in de rug, maak een kort praatje en ga weer verder terwijl ik me steeds meer ga realiseren dat het jo-jo-en een hoop energie kost terwijl het vastgestelde gemiddelde tempo niet gehaald wordt. Door de verkoudheid kom ik ook nog eens lucht tekort, check ik een paar keer mijn hartslag, gevoel klopt, het gaat niet naar wens… 12, 13, 14 km, Silvia informeert regelmatig of de duim nog steeds omhoog blijft, nope…ik ben er klaar mee en gooi op 16 kilometer de handdoek in de ring.

Ik heb getraind om hier minimaal een pr te lopen, een marathon uitlopen, doen we wel op een andere dag, vandaag gaat het ergens anders om. In deze staat gaat het vandaag geen pr worden, dus niet diep gaan, het niet riskeren om dagen te moeten herstellen. Hou het dus maar bij een tempoduurloop en ga samen met Silvia op zoek naar de metro. De fiets mag niet mee dus spreken we af elkaar bij het Albeda weer te ontmoeten nadat ik fris gedoucht en omgekleed ben.

Ik baal dat het niet gelukt is, maar ben in staat het snel te laten voor wat het is en verder te kijken. Van die verdomde verkoudheid afkomen en rap een alternatieve marathon zoeken waar ik een nieuwe poging kan doen.

In café Bed nemen wij een warm drankje, heeft Silvia inmiddels wel verdiend, als ik Fred, Marc en Bart voor de deur zie staan. Fred sluit bij ons aan terwijl de anderen de douche opzoeken. Goed om deze ervaring meteen met de trainer te kunnen delen en de strategie door te nemen. Wordt vervolgd.

Na het 2e warme drankje is het tijd om richting het finish gebied te gaan waar Monique inmiddels ook aangekomen is, om Ans en Kitty op te vangen. Het lijkt een eeuwigheid te duren en als ik een telefoontje van Ans krijg dat ze wandelt op 40 km, denk ik….SHIT! Kitty zit daar dan nog een stukje achter. Wachtend op de 2 dames zien we het ene blije, of van pijn vertrokken gezicht aan ons voorbijtrekken. Het wachten wordt beloond, Ans en Kitty om er samen nog best fris uitziend aanlopen.

Kitty debuteerde met verve op de marathon en Ans legde de afstand 7 minuten sneller af als haar eerste marathon in Berlijn. Opgelucht dat ik er nu eens voor haar kon zijn aan de streep. Trots ben ik op beide dames, die het onderweg zwaar hebben gehad, maar door zijn gegaan en die finish, die ik heb gemist, toch maar mooi gehaald hebben.

Er zijn vele bekenden die gedebuteerd hebben op de marathon en hun doelen hebben gehaald, anderen die net als ik zichzelf een doel hadden gesteld, en dat wél gehaald hebben. Allemaal van harte met jullie prestatie.
Mijn beurt komt wel weer. En als het zover is, lezen daar alles over.