Wat er vooraf ging aan het daadwerkelijke avontuur heb ik in het vorige verslag enigszins getracht samen te vatten. De Two Oceans was al een enorme gave ervaring en de weg daarnaartoe is me destijds niet zwaar gevallen, dus met een “beetje” extra training zou ik ook de Comrades tot een goed einde moeten kunnen brengen. Vat dit zeker niet op als arrogant, een makkie of iets van die strekking, ik heb in de voorbereiding ook weleens mijn twijfels gehad en vraagtekens gezet bij de vraag waarom. Nou gewoon omdat het me een avontuur leek dat je je leven lang bijblijft. Het plezier dat ik beleef aan hardlopen is de drijfveer geweest om steeds weer op pad te gaan en op wat voor manier dan ook aan mijn trainingskilometers te komen. Dat is aardig gelukt. De Comrades is een race die in 1921 voor de eerste keer plaatsvond en daarmee de oudste ultramarathon met het sterkste deelnemersveld ter wereld. Met uitzondering van de Tweede wereldoorlog heeft deze ultramarathon ieder jaar plaatsgevonden. Wil je hier meer over weten, kijk dan op de website of Wikipedia. En dan is het zover, alle verblijven geboekt, koffers gepakt, wedstrijd kleding en schoenen gaan in de handbagage mee, want stel je toch voor dat die niet uit op de bagageband liggen na een lange reis. Via Parijs en Johannesburg zijn wij circa 22 uur (van deur tot deur) later in ons eerste verblijf in Durban. Dat verblijf, Cameron House ligt op slechts een paar kilometer van het strand en de eigenaresse Alex is uitermate vriendelijk en behulpzaam.
