Shiva's Frankfurt marathon

De weg naar Frankfurt Marathon

Mijn weg naar Frankfurt marathon was denk ik wat anders dan die van de gemiddelde marathoner. Om eerlijk te zijn vind ik het zelf niet zo bijzonder, maar ik krijg er wel veel vragen over en voordat ik gefinisht was werden er toch ook wel vraagtekens bij gezet. Is het wel verstandig wat je doet, Moet je geen rust houden?  Ik ben geen blogger maar had toch best wel de behoefte om eens wat over mijn “reis” op papier te zetten. Ik ben hier niet om mensen te overtuigen wat ze wel of niet moeten doen, Ik ben hier niet om te zeggen dat iedereen een runstreak moet lopen. Ik wil hier mijn ervaring delen en laten zien wat werkt voor mij en vooral ook hoe ik het beleefd heb. Ik geloof heel erg dat iedereen voor zichzelf moet kijken wat hem of haar goed past. Het is een behoorlijk lang verhaal #jebentgewaarschuwt

Deel 2: The Ultimate Human Race

-->

Tijdens het afdalen lijkt het daadwerkelijk op een downrun, krijgen we te maken met verkanting in de weg waardoor het een aardig stuk best rot loopt maar ook overleef ik zonder kleerscheuren.

Om toch maar even in herhaling te vallen, het is een geweldig avontuur, je wordt overal aangemoedigd en het weer is fantastisch. Met een graad of 20-22 is het echt heel goed te doen, maar je moet gebruik blijven maken van de verzorgingsposten.

 

Tussen 55-56 km neem ik even de tijd voor een korte stop bij Ans, smeert zij wat magnesiumolie op de benen, plakken we een nieuwe pleister in mijn hals op de plek waar mijn racevest nogal irritant schuurt L

Als je niet veel mee te nemen hebt is een rugzak of racevest niet nodig, er is echt genoeg onderweg en met een beetje extra support kun je ook op dit wijze aangevuld worden. Ik heb ervoor gekozen het racevest aan te trekken om de GoPro, batterijen, gels, snoepjes, Cliffbars en zout, gemakkelijk op te kunnen bergen. Uiteindelijk heb ik de gels, snoepjes en Cliffbars zelf helemaal niet gebruikt, maar een paar andere deelnemers mee kunnen helpen. Een volgende keer blijft het racevest dus hoogstwaarschijnlijk thuis.

Deel 1: The Ultimate Human Race

Wat er vooraf ging aan het daadwerkelijke avontuur heb ik in het vorige verslag enigszins getracht samen te vatten. De Two Oceans was al een enorme gave ervaring en de weg daarnaartoe is me destijds niet zwaar gevallen, dus met een “beetje” extra training zou ik ook de Comrades tot een goed einde moeten kunnen brengen. Vat dit zeker niet op als arrogant, een makkie of iets van die strekking, ik heb in de voorbereiding ook weleens mijn twijfels gehad en vraagtekens gezet bij de vraag waarom. Nou gewoon omdat het me een avontuur leek dat je je leven lang bijblijft.
Het plezier dat ik beleef aan hardlopen is de drijfveer geweest om steeds weer op pad te gaan en op wat voor manier dan ook aan mijn trainingskilometers te komen. Dat is aardig gelukt. De Comrades is een race die in 1921 voor de eerste keer plaatsvond en daarmee de oudste ultramarathon met het sterkste deelnemersveld ter wereld. Met uitzondering van de Tweede wereldoorlog heeft deze ultramarathon ieder jaar plaatsgevonden. Wil je hier meer over weten, kijk dan op de website of Wikipedia. En dan is het zover, alle verblijven geboekt, koffers gepakt, wedstrijd kleding en schoenen gaan in de handbagage mee, want stel je toch voor dat die niet uit op de bagageband liggen na een lange reis. Via Parijs en Johannesburg zijn wij circa 22 uur (van deur tot deur) later in ons eerste verblijf in Durban. Dat verblijf, Cameron House ligt op slechts een paar kilometer van het strand en de eigenaresse Alex is uitermate vriendelijk en behulpzaam.

The Ultimate Human Race (wat eraan vooraf ging)

Hoe te beginnen met een verslag over “The Ultimate Human Race” als het schrijven wat roestig is geworden?

Ik heb eerst maar een paar dagen de tijd genomen om te herstellen en genieten van het al het moois dat wij in Zuid-Afrika voorgeschoteld kregen.

Waarom deelnemen aan de Comrades?

In het startvak van tijdens eerste Two Oceans marathon waren veel gesprekken gaande over de Comrades, werd er ook aan mij gevraagd of ik 6 weken later ook in Pietermartizburg aan de start zou verschijnen. Ik wist toen al dat het om een afstand van circa 87 km en zag mezelf dat toch echt niet doen.

Later zou blijken dat het kwaad al geschiedt was en het zaadje geplant J De meeste, overwegend Zuid-Afrikaanse deelnemers gebruiken de Two Oceans als lange duurtraining voor de ultieme race.