Shiva's Frankfurt marathon

De weg naar Frankfurt Marathon
Mijn weg naar Frankfurt marathon was denk ik wat anders dan die van de gemiddelde marathoner. Om eerlijk te zijn vind ik het zelf niet zo bijzonder, maar ik krijg er wel veel vragen over en voordat ik gefinisht was werden er toch ook wel vraagtekens bij gezet. Is het wel verstandig wat je doet, Moet je geen rust houden?  Ik ben geen blogger maar had toch best wel de behoefte om eens wat over mijn “reis” op papier te zetten. Ik ben hier niet om mensen te overtuigen wat ze wel of niet moeten doen, Ik ben hier niet om te zeggen dat iedereen een runstreak moet lopen. Ik wil hier mijn ervaring delen en laten zien wat werkt voor mij en vooral ook hoe ik het beleefd heb. Ik geloof heel erg dat iedereen voor zichzelf moet kijken wat hem of haar goed past. Het is een behoorlijk lang verhaal #jebentgewaarschuwt

Hoe het begon
1,5 jaar geleden liep ik om mijn bucketlist te kunnen aftikken zonder specifiek voor een marathon getraind te hebben Rotterdam Marathon. Let wel dat ik niet specifiek getraind had voor dit evenement wil niet zeggen dat ik niet getraind was. Ik denk nog altijd dat ik toen misschien wel het fitst was dat ik ooit ben geweest (tot nog toe). Echter zonder al te hard nagedacht te hebben over wat dat nou precies inhield ging ik ala pipi langkous van start #ikhebhetnognooit gedaandusikdenkweldatikhetkan en Ik kon het ook in 4.17. Maar zonder goed voeding plan (4 gummetjes en een reepje) en de gedachtengang dat ik mocht wandelen want ik had tenslotte nooit verder getraind dan 21 misschien toch niet zo goed als dat mogelijk zou moeten zijn. (de 28C hielp waarschijnlijk ook niet).
Zo begon het, ondanks dat ik altijd had gezegd überhaupt nooit een marathon te lopen (“voor zo’n afstand neem ik de auto wel”), begon het toch te kriebelen. De grote vraag die speelde in mijn hoofd was hoe zou het gaan als ik bewust zou trainen voor een marathon. De grote vraag daarnaast was ook ...wil ik dat want ik hou niet van regeltjes en een schema volgen leek me een hel.
Daarnaast weer zo’n lange afstand…Ik heb het meestal wel gezien na een kilometer of 15 niet omdat ik niet meer kan maar omdat ik me begin te vervelen.
Toen kwam ik @Timvreeburg tegen op Instagram. Een inspirerend triatleet die ook nog even in zijn marathon debuut 1e werd bij de strandmarathon. Als zo iemand dan aangeeft dat hij opzoek is naar een proefkonijn om het trainerschap weer op te pakken lijkt het ineens een goed idee om die marathon toch te gaan lopen. Wat ik vooral tof vond is dat hij het aandurfde om met mij en mijn rare runstreak dit traject aan te gaan. Dat ik ook nog leuke andere evenementen wil doen is ook geen probleem. “hou het speels” dat is alleen maar goed aldus Tim.
Al snel heb ik bedacht dat ik dan Frankfurt wel wil lopen. Ik wil zoveel mogelijk kans op voor mij prettige condities. Dat betekend dus niet te warm. Eind oktober in Duitsland moet dit toch wel waar kunnen maken. Ik weet dat @debbie ook gaat en dat we samen die kant op kunnen en dat maakt het een done deal. Dat ik ook in mijn eind fase voor het schrijven van mijn bachelor scriptie zit in die periode negeer ik voor het gemak maar even. Ik hou mezelf voor dat ik dan mooi kan ontspannen tijdens mijn trainingen als ik de studie zat ben.
Trainen volgens een schema
Na geïnventariseerd te hebben op welke dagen ik mijn lange duur zou willen doen etc. krijg ik al snel een mooi schema van Tim. Ik had verwacht er een beetje benauwd van te worden, een soort claustrofobie maar dan anders. Maar eigenlijk heb ik dat helemaal niet. Ik zie het meer als een leuke nieuwe uitdaging. Niet alleen de marathon training dus maar ook het volgen van een schema as such. Het trainen gaat eigenlijk heel goed de eerste weken. Ik vind het intervallen zwaar en ik zie er elke keer tegenop, maar uiteindelijk is het elke keer weer fijn als ik het gedaan heb. Ook de langzame lange duur bevalt me vele malen beter dan ik had verwacht. Het is wel even wennen om te lopen op hartslag en tijdsduur in plaats van op een bepaald tempo. Maar ik ontdek het luisteren van podcasts en kan ineens ook genieten van langer lopen. Al luisterend naar de mooie verhalen van looppraat en het gezellige gekwetter bij Suzy Q&A maak ik mijn kilometers zonder al te veel problemen.
Ergens halverwege mijn trainingschema gaat het minder, mijn trainingen kosten me veel moeite. Interval lukt maar matig en ik word op een dag ineens onwel. Ik eindig op de spoedeisende hulp. Dit is het begin van behoorlijk wat onderzoeken en vermoeidheid. Uiteindelijk word de diagnose PDS gesteld. Zelf denk ik eigenlijk nog steeds dat het stress gerelateerd is/was. 32 uur werken, een gezin draaiende houden, een scriptie schrijven en voor een marathon trainen is gewoon best veel samen. Als er dan nog wat andere ellende bij komt is het denk ik gewoon even te veel.
Ik besloot om een inspanningstest te laten doen bij SMA Midden Nederland.
Conclusie van Bernard (SMA):
Goede inspanningstolerantie en belastbaarheid. Uitstekende conditie in vergelijking met leeftijdgenoten. Gemiddeld in vergelijking tot fanatieke sporters. Efficiënte ademhaling.
Qua Looptechniek: weinig verticale verplaatsing, erg soepel met bijpassend goede runeconomy.
Verbeterpunt: lijkt met name VO2 max. Je lijkt erg geschikt voor 3 tot 10 km wedstrijden. Dit sluit goed op elkaar aan omdat VO2 max goed te verbeteren is in zone 3 &4 .
Maagdarmklachten: lijken het meest bij dysbalans parasympathicus/sympathicus (door verschillende stressfactoren). Hierbij past ook de erg lage HF in rust. Pas op dat je niet in het voorstadium van een burn out/overtraining komt.
Aanbeveling: Neem rust voor Frankfurt. Goed slapen, vermijd stress en zorg dat je goede voeding eet.
Aerobe drempel : 155hs (snelheid 9.9km/u)
Anaerobe drempel:175hs
(Snelheid 12.8km/u)
Max HS behaald : 182
Op basis van wat mijn lichaam aangaf en de uitslagen van de SMA besloten we de training intensiteit wat te verlagen. En met het verdwijnen van 1 van de stressfactoren voelde dat meteen een stuk beter. De laatste weken voelden de trainingen goed. Ik liep een mooie halve marathon in Haarlem met Tim en Jannet. En waar ik eerder twijfelde of ik nog wel voor die sub 4 moest gaan en niet gewoon voor uitlopen. Wist ik na mijn laatste lange duurloop ineens dat het kon. Ik wilde 5.30 average pace gaan lopen !
Marathon Frankfurt
Samen met Debbie reis ik een dag van te voren naar Frankfurt. Ik ben echt mega blij dat we toch hebben besloten om te vliegen want we zouden eerder met de auto gaan en daar zag ik mega tegen op. Zeker de terug reis. Nu komen we ontspannen aan in ons hotel en kunnen rustig nog even op de beurs rondstruinen. Waar ik tijdens het volgen van de toppers van Amsterdam marathon nog vele vlinders in mijn buik kreeg was ik nu puur ontspannen. Ik ging het gewoon doen. S’avonds een kleine pasta party met mijn @Runersheal familie. Super leuk om zoveel van mijn mede ambassadeurs te ontmoeten. De meeste van hen zouden morgen mee gaan doen in de relay in verschillende #werunthis teams. Ik besloot redelijk bijtijds weer terug te gaan met hoop op een goede nachtrust.
Ondanks dat ik verschillende keren wakker was geweest kon ik s’ochtends toch uitgerust opstaan. Samen met Debbie ontbeten we met pannenkoeken met Nutella. Twijfelde nog even of dat er 3 of 4 moesten worden maar hield het bij 3. Ik besluit dat mijn outfit toch kort gaat worden met sleeves. Ik heb het tenslotte snel warm. Vervolgens was het even complete chaos. Ik kan mijn speldjes niet vinden en haal als een dolle mijn hele hotelkamer overhoop en vergat vervolgens mijn hartslag meter bijna. Onderweg word ik door @ron gewezen op het feit dat ik mijn mylaps trackchip niet op mijn schoen heb.
Dus snel op een drafje weer terug naar het hotel om deze op te halen, ondanks dat mijn hotelkamer er ondertussen uit ziet alsof er een ontploffing heeft plaatsgevonden vind ik hem gelukkig snel en kan ik richting de start. Op de beurs aangekomen heb ik gelukkig nog tijd zat. Ik breng rustig mijn tas weg en ga nog even naar het toilet.. Om er daar achter te komen dat ik ongesteld ben geworden. WTF dat zat niet in de planning… Het huilen staat me ondertussen nader dan het lachen.. een goede start is het halve werk.. maar wat is dit dan..
Ik loop als een idioot door de gang en vraag random vrouwelijke supporters of ze misschien een tampon hebben want de hardloopsters hebben dat natuurlijk niet.. Bij mijn 5e poging heb ik geluk en krijg een O.B van een vriendelijke Duitse dame die met medelijden naar me kijkt.. ik vermoed dat ik er ietwat paniekerig uitzag ondertussen want ja ik ben een beeld denker en was al bang dat ik zonder zou moeten starten..
Na een 2e toillet bezoek kan ik eindelijk naar het startvak waar ik Debbie weer vind. Eigenlijk kan ik er nu allemaal wel weer om lachen. Ik heb ooit ergens gelezen dat vrouwen extra pijnstillers aanmaken wanneer ze ongesteld zijn dus het komt vast goed vandaag #omdenken
In het startvak probeer ik weer even mijn focus te vinden. Ik concentreer me op mijn ademhaling en eet zoals afgesproken alvast mijn 1e Lucho dillitos. Voor degene die het niet kennen. Dit is Columbiaanse sportvoeding gemaakt van Guave. Ik kan deze met mijn maag goed verdragen en daarnaast is de smaak 100% beter dan de gemiddelde gel. Dus voor mij zeer fijne fuel voor onderweg.

De start klinkt en we zijn onderweg. Ik voel me goed en ondanks een wat fris windje ben ik al snel behoorlijk warm en ben ik blij dat ik voor mijn korte outfit heb gekozen. De eerste kilometers vliegen voorbij. Ik geniet van de kinderen langs de weg en de bandjes, al is het publiek wel wat tam. Debbie en ik lopen samen op en geven elkaar elke 5 km een high five of grappen over hoeveel kilometers we nog maar moeten. We halen al na een kilometer of 18 de 4 uur pacers is. We kijken elkaar aan en lachen. We gaan hem rocken hier in Frankfurt. Ik geniet maar loop ook gefocust. Denk aan mijn voedingsschema, elke 5km een blokje vanaf km 12/13. En elke 5km 200ml van mijn cocoswater dat ik mee heb in mijn rugzak. Ik hoor verschillende keren mensen opmerkingen maken over die rugzak, maar ik ben er mooi blij mee. Ik hoef niet in die drukte naar de waterposten.
Op kilometer 27 laat Debbie zich wat afzakken en ga ik alleen verder. Ik voel me nog steeds goed. Mijn cocoswater is op en ik moet nu ook naar de waterposten. De eerste blijkt kort en ik mis de bekers kom ik achter als ik alleen nog sponsen zie. Shit denk ik maar 1 waterpost gemist is geen man over boord. Komt goed hou ik mezelf voor.
Yes de 30 km voorbij ik high 5 wat kinderen die roepen “I love you” ik moet lachen en roep Love you too. Bij 32 km een nieuwe drinkpost. Ik grijp het eerste bekertje mis, maar de 2e krijg ik te pakken. Het drinken ervan gaat me minder goed af. Ik weet dat ik het tot een tuitje moet knijpen maar nog gier ik de helft naast mijn mond. Stoppen met rennen wil ik niet. Ok dit is shit bij de volgende drinkpost ga ik mijn drinkzak vullen besluit ik anders heb ik straks kramp door vocht te kort. Vlak na deze gedachte volgt er een scherpe bocht en ik lijk acuut de kramp vanuit mijn enkel omhoog te voelen schieten. Ik moet in mezelf lachen en besluit dat “my mind is playing tricks on me” en eigenlijk verdwijnt de kramp vervolgens net zo snel als hij kwam. Ik loop rustig door maar merk toch wel dat ik het zwaarder krijg. Ik wil dit tempo vasthouden en weet ook dat dit het moeilijkste stuk zal gaan zijn. De veters van mijn linkerschoen lijken ineens te strak, ik kies ervoor ook dit te negeren.
In eens komt Ron naast me lopen “wat loop je nog hard” ja ik voel me eigenlijk wel goed roep ik. Net op dat moment komt de drinkpost weer en ik roep dat ik mijn fles moet vullen. Zo snel als ik kan giet ik willekeurig 3 bekertjes in mijn zak en begin weer te rennen terwijl ik de zak dichtdraai en weer in mijn hardloopvest probeer te proppen. Ik moet wederom lachen om mezelf. Alles om die paar seconden maar het is gelukt. Ik proef, er zit iets met koolzuur in, dat drink ik nooit. Maar eigenlijk is het nu wel lekker fris. Ik kom Ron weer tegen en vraag hoe het gaat maar hij hoort me niet goed door zijn muziek. Ik loop verder op mijn eigen tempo. Zelf had ik ook mijn oortjes meegenomen had gedacht deze misschien in te doen als ik het moeilijker zou krijgen maar heb besloten dat ik de marathon volledig wil meemaken en mijn focus goed wil houden.

De laatste 8km zijn aangebroken, en kleine ondermijnende Shiva komt op mijn schouder zitten. “het is heel niet gek als je even zou lopen, je hebt zoveel stress gehad de laatste periode en je hebt al zo goed gelopen, iedereen zou het begrijpen, maak anders je veter in ieder geval wat losser” Ik wist dat deze Shiva zich zou laten zien deze race en ik heb me van te voren tegen haar gewapend door te bedenken wat mijn helpende gedachtes zouden zijn.  Ik herhaal als een soort mantra “jij kan dit , dit is jouw dag” en denk aan de woorden van mijn trainer “Frankfurt is yours” Ik denk aan hoe hard ik hier voor getraind heb en dat ik mezelf en ook mijn trainer weiger teleur te stellen. Ik denk aan @meisjesanne die 102km liep en 2e werd en aan Heather die een sub 3 liep in Amsterdam. Hoe zij gestreden hadden en hoe ik dat ook kan nog die 8km. Straks mag je rusten nu gewoon je ene voet voor de anderen en blijven gaan. Blijven lachen dan denken je hersens dat het leuk is.
Ik moet er echt van lachen wat een idioten zijn we hier toch met zijn allen om dat pokke end te lopen. Links en rechts zie ik mensen staan met kramp, maar not me ik ga door!
Ik hoop wat energie te krijgen van het publiek maar dat valt tegen ze staan er wel maar er komt maar weinig geluid uit. Dan op 37 km hoor ik ineens mijn naam. Het is Sabine met haar broer, “je bent er bijna je gaat zo goed” Zo fijn om even iemand te zien en te horen. Het laatste stuk is saai, dit stuk van de route hebben we al gelopen. Maar ik blijf mezelf vooruit duwen met mijn “helpende gedachtes” ik had van te voren bedacht nog te willen gaan versnellen dit stuk maar dat zit er niet meer in. Eindelijk is daar dan de finish, ik gooi m'n handen omhoog en lach van oor tot oor. Ik heb het gedaan en hoe! Ruim mijn sub 4 doel behaald. Na de finish weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Ik slik een paar keer een brok weg en kies dan toch maar voor lachen. Ik mis wel echt iemand om dit moment even mee te vieren. Iemand om een knuffel te geven. Op de een of andere manier loop ik Ron en Debbie mis na hun finish. Maar we ontmoeten elkaar in het hotel. Dat hebben we toch maar mooi gedaan de 3 musketiers van (hotel) Bristol allemaal een PR gelopen!

Reacties