Marathon van Marrakech

Voor de goede orde, dit verslag gaat niet over mijn deelname aan de marathon van Marrakech – Marokko. Nee, dit betreft een gastblog van loopmaatje Sierd.
Sit back and enjoy the ride….ehh….Run.

Met een alles behalve ideale voorbereiding vertrok ik naar Marokko. Na pr’s gelopen te hebben in Eindhoven (marathon) en een verpulvering van mijn beste tijd op de 15 km (7 Heuvelenloop), staken klachten aan mijn knie de kop op. Het werd al niet veel beter na een trail loop door sneeuw tijdens de Utrechtse Heuvelrug Trail. De pijn werd alleen maar erger en de stress en paniek gierden door mijn gehele lichaam. De inschrijving voor de marathon van Marrakech was al een feit en ik wilde deze dan ook gewoon lopen, al was het maar een trainingsloop…wat met deze pijn ook uitgesloten was.
Dus telefoon/mail verkeer met mijn trainer en fysio en toen kwamen we met een strijdplan waar ik zelf niet gelukkig van werd.
2x Per week naar de fysio, elke dag oefeningen doen, de kilometers drastisch naar beneden bijstellen en dat ook nog in een lager tempo.

De Decembermaand was er dus 1 van veel onzekerheid en piekeren, maar de pijn nam toch geleidelijk af en zo kon ik op 1 januari aan de Nieuwjaarsloop deelnemen. Dit ging ook nog precies in het marathontempo dat ik voor ogen had en gaf de burger moed. Daarnaast liep ik de laatste 3 zondagen voor de marathon nog elke keer 36km om toch aan de kilometers te komen, ondanks het feit dat die natuurlijk veel te laat kwamen.

Met het idee in mijn hoofd dat ik in ieder geval de marathon kon uitlopen ging ik op weg naar Schiphol. Daar ontmoette ik de groep van loopreizen met wie ik naar Marrakech zou vertrekken. Op het parkeerterrein kwam ik Martine en Wilma tegen en kon ik meteen kennis maken met Lia en Sigrid. Het was meteen gezellig en het groepje voor de komende dagen was gevormd.

Eenmaal aangekomen in Marrakech gingen er nog een aantal dingen niet geheel volgens marathon protocol, niet elke avond aan de pasta en daarna lekker aan mijn nachtrust te werken. Nee, Martine, Lia en ik gingen richting centrum om daar lekker op een armoedig terrasje onze buiken vol te eten aan de Marokkaanse gerechten. Zeker niet bekend staand om hun marathon voer maar des te meer het opwekken van darmactiviteit, desondanks nergens last van gehad en zo lag ik de vrijdag nacht ‘heerlijk’ in mijn hotelbedje om aan mijn nachtrust te werken…..no way, nieuw bed en nieuw kussen en ik slaap dus voor geen meter.

De zaterdag begon veel te vroeg voor mijn doen, maar na een heerlijk ontbijt en een rustig loopje door de stad met een aantal van de groep en het begon weer op een marathon voorbereiding te lijken. De frietjes bij mijn club sandwich, relaxend aan het zwembad zijn slechts een formaliteit…
’s Avonds weer de stad in, en toen wel aan de pasta maakte het weer een beetje goed, maar ik zou het in Nederland nooit gedaan hebben, hahaha.

De dag van de marathon was ook niet helemaal zoals ik de ideale voorbereiding zie, de wekker ging om 6 uur in de ochtend, want de start was al om 8 uur…en dat is dus geen tijd voor een nachtmens als ik. Ontbijtje naar binnen werken, douche, omkleden en op naar de start, warmlopen lieten we ook al achterwege en daarmee behoorde de ideale voorbereiding nu totaal tot het verleden.

Staand in het startvak keek ik mijn ogen uit naar de mensen die om ons heen liepen. De plaatselijke bevolking is wat minder vermogend en liep dus op schoenen en met kleding waarvan ik in alle hardloopbladen lees dat je daar jezelf mee de vernieling in loopt. Maar goed het werd tijd voor de concentratie voor de start, gaf Martine en Lia een boks, wenste ze veel succes en begaf mij iets naar voren zodat ik snel een lekker tempo kon vinden.
De zon verdween langzaam in de mist en vlak voor de start werd het alleen maar mistiger wat mij weer wat moed gaf. Het was 9 graden, eigenlijk de ideale temperatuur om lekker te lopen en zo ging ik ook van start…..lekker lopen en omdat ik door de dichte mist niet kon genieten van het uitzicht ging dat in een behoorlijk tempo, maar voelde mij daar heel goed bij.
De eerste 5 kilometers vlogen voorbij, maar zag wel dat de pace op mijn horloge niet klopte met de doorkomsttijd en besloot dit tempo als richtlijn aan te houden.

Na 15 km haakten mijn Marokkaanse vrienden af en begon ik aan mijn eenzame reis rond Marrakech, dit ging perfect zoals ik het wilde. Bij de verzorgingsposten werden flesjes water aangereikt zodat ik kon drinken wat ik nodig had. Daarnaast werden ook nog eens 5 gelletjes verslonden hoor.
Na een aantal kilometers buiten de stad liep ik weer richting de stad en dan de arme kant. De zon kwam door en de mist verdween snel en dus liep de temperatuur behoorlijk op, maar nu kon ik dus wel de cultuur en de mensen als afleiding te gebruiken.
Het halve marathon punt passeerde ik in 1 uur 26 en ging dus als een trein…..maar zoals vaker kwam na 33 kilometer toch die man met de hamer, de temperatuur was inmiddels opgelopen naar 24 graden. Van het arme deel waren wij inmiddels in een moderne wijk, wat wil zeggen een hele brede weg waar bijna geen publiek stond. Die weg ging ook nog eens heel gemeen langzaam omhoog en dat 7 kilometer lang, mijn tempo kakte in en zo ook mijn moraal. En toch kon ik hier mijn glimlach niet onderdrukken toen ik weer op een grote rotonde afliep.
Politieagenten en militairen legden het verkeer volledig stil, aangezien het gat met de loper voor mij misschien wel een kilometer groot was, gaf dat echt het gevoel dat deze verkeersader speciaal voor mij werd stilgelegd. Om de geweldige reacties van de locals op hun scooters en auto’s niet te vergeten. Geweldig, maar ik voelde me er af en toe toch ongemakkelijk bij. Een enkele verkeersregelaar gaf aan dat ik door moest lopen, terwijl ik al blij was dat ik dit tempo nog aan kon houden.

Ik zette mijn horloge om van pace naar kilometers zodat ik kon gaan aftellen….maar de finish was in zicht en zo ook mijn pr, dus de laatste kilometers op karakter doorhalen.

En zo kwam ik super blij over de finish: 2 uur 58 en 21 sec……blije marathon hier. Dat ik daarna moest knokken voor een medaille en water halen ook niet te doen was, ben ik allang weer vergeten.
Na de finish kwam ik er een  paar van de groep tegen die de halve marathon hebben gelopen en zo heb ik al juichend en klappend Wilma, Sigrid, Lia (ook een pr) en Martine binnengehaald.
Daarna naar het zwembad om alle felicitaties te ontvangen en zelfs via Paola te horen krijgen dat mijn netto tijd nog sneller was: 2 uur 57 minuten en 45 seconden.
De dagen erna was alleen maar genieten op de roze wolk, een bijzondere stad en geweldige mensen om mij heen….

Mijn ervaring met de Marrakech was er dus 1 om nooit meer te vergeten.

Ook langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de motiverende woorden, tweets, smsjes en mailtjes voorafgaand aan de marathon en de felicitaties na afloop via dezelfde media.

Sierd