Deel 2: The Ultimate Human Race
Tijdens
het afdalen lijkt het daadwerkelijk op een downrun, krijgen we te maken met
verkanting in de weg waardoor het een aardig stuk best rot loopt maar ook
overleef ik zonder kleerscheuren.
Om toch
maar even in herhaling te vallen, het is een geweldig avontuur, je wordt overal
aangemoedigd en het weer is fantastisch. Met een graad of 20-22 is het echt
heel goed te doen, maar je moet gebruik blijven maken van de verzorgingsposten.
Tussen
55-56 km neem ik even de tijd voor een korte stop bij Ans, smeert zij wat
magnesiumolie op de benen, plakken we een nieuwe pleister in mijn hals op de
plek waar mijn racevest nogal irritant schuurt L
Als je
niet veel mee te nemen hebt is een rugzak of racevest niet nodig, er is echt
genoeg onderweg en met een beetje extra support kun je ook op dit wijze
aangevuld worden. Ik heb ervoor gekozen het racevest aan te trekken om de
GoPro, batterijen, gels, snoepjes, Cliffbars en zout, gemakkelijk op te kunnen
bergen. Uiteindelijk heb ik de gels, snoepjes en Cliffbars zelf helemaal niet
gebruikt, maar een paar andere deelnemers mee kunnen helpen. Een volgende keer
blijft het racevest dus hoogstwaarschijnlijk thuis.
-->
De race
vordert gestaag en “ongemerkt” kom je op het punt aan dat het nog slechts een
dertiger is richting finish.
Zo
ongelofelijk als het bij jullie over zal komen, zo prettig verrast was ik zelf
dat het nog steeds zo goed blijft gaan, dat ik geen moment tegen de afstand op
heb gekeken, er niet even doorheen heb gezeten én met volle teugen geniet.
In de
voorbereiding heb ik het tijdens een duurloop of wedstrijd weleens slechter
gehad en er klaar mee ben geweest, en nu niets van dat alles.
In
tegenstelling tot mijn plan om “de bus te nemen” lees, een pacer te volgen ben
ik
prima in staat zelf het tempo te bepalen, te wandelen als het moet en hard
te lopen als het kan. Neemt niet weg dat we lange tijd de busdriver van 11 uur
en 30 minuten in het vizier hebben (voor of achter ons). Als de 11 uur en 45
minuten groep nadert en ons passeert met een flink tempoverschil, laten we die
gewoon gaan omdat we van mening zijn dat die toch echt iets te hard op het gas
trapt voor de beoogde eindtijd. Sub 12 is namelijk nog gewoon haalbaar, dus
niet onnodig met krachten gaan smijten is mijn devies.
Op
diverse punten langs het parcours staan vrijwilligers waar je je letterlijk
even kunt laten verzorgen in de vorm van massages en ze zelfs met kinesiotape
in de weer zijn. En wat te denken van publiek dat met zoutbussen klaar staat!
Ik heb inmiddels al jaren de gewoonte om tijdens lange duurlopen, marathons en
ultra’s, ervoor te zorgen dat ik wat zakjes zout op zak heb waarmee kramp
onderdrukt kan worden of opgelost. Zelfs dat had ik dus thuis kunnen laten
tijdens de Ultimate Human Race.
Dit is
een Ultiem goed georganiseerd evenement dat bol staat van enthousiaste
vrijwilligers én publiek!
Als we
Pine Town achter ons laten is het nog slechts een halve marathon naar het Moses
Mabhida Stadium in Durban, je gaat je dan steeds meer realiseren dat het
do-able is. Ik ben nog bizar fit, fris en scherp.
Tijdens
mijn deelnamen aan de Two Oceans heb ik geleerd dat het verstandig is om de
kattenogen op de weg te vermijden, ik blijf dus van de lijn waar deze zich
bevinden en waarschuw andere lopers hier ook voor.
Ik ben
destijds ternauwernood aan vreselijke valpartijen ontsnapt door die pokkedingen
over het hoofd te zien of simpelweg niet meer in staat was de voeten goed
genoeg op te tillen. Tipje dus…blijf er dus bij vandaan.
Durban
komt steeds dichterbij, deze downrun heeft ook in de fase dat de finish nog
minder dan 10 km weg is wat vals plat en dat ga je nu echt wel voelen. Rustig
blijven en ook nu zie ik er geen heil in om met mijn krachten te smijten door
koste wat kost te blijven hardlopen.
We lopen
over wegen waar ik de afgelopen dagen vaker overheen heb gereden en het stadion
dat we hebben bekeken (van boven) komt steeds dichterbij en als het vervolgens
ook echt in beeld komt krijg ik de kriebels van blijdschap.
Het gaat
te ver om de laatste kilometers naar de finish in het Moses Mabhida Stadium te
beschrijven, ik hoop dat de beelden jullie een betere indruk verschaffen want
het gevoel is best lastig te omschrijven.
Als je
daar loopt met mensen om je heen die het zich realiseren dat die limiet van 12
uur gehaald zal worden, daar wordt je wel heel blij van en eventuele pijntjes
verdwijnen.
De 11:45
uur busdriver loopt nog steeds vlakbij terwijl wij op een tijd koersen die daar
toch echt onder ligt. Een aantal van jullie zal dat verklaren middels
bruto/netto tijden, maar die zijn hier niet van toepassing. Gun time
(brutotijd) daar wordt mee gerekend.
Dranghekken
om de route naar de ingang van het stadion te markeren en af te zetten, het
gaat echt lukken, het feest dat daar gaande is, daar ga ik deel van uit maken.
Die laatste 200 meter in het stadion neem ik in me op, de camera loopt en dan
is het toch echt zover, de finish.
Er gaat
echt van alles door me heen, maar vooral trots, opluchting en blijdschap.
En dan
hangt toch echt de Vic Clapham om je nek ter bevestiging dat je een Comrades
finisher bent. Yes!!!!!
Felicitaties
over en weer, uitgeputte lopers/loopsters, blije lachende gezichten en een band
met elkaar.
Als
international deelnemer wordt je naar een andere exit geleid en mogen we nog
een stuk de tribune op (traplopen dus). Ook de vrijwilligers die hier staan, er
waarschijnlijk al heel lang staan, zijn enthousiast en feliciteren je.
GE-WEL-DIG.
Ergens
bovenaan die tribune hoor ik Ans nog voor ik haar zie. Het
scheidsrechtersfluitje is namelijk mee en die is goed herkenbaar. Eenmaal boven
val ik in Ans haar armen (met mijn stinkende lijf) en halen we opgelucht adem.
Jeffrey zit daar al even op zijn gemak te wachten en we feliciteren elkaar met
deze opgedane ervaring.
De
mealtickets wisselen we in voor 3 uitstekende gevulde zakken en enkele minute
later werk ik de eerste wrap met zalm naar binnen en een heerlijk koud glas
cola!
Nog 2
dagen in Durban om wat te herstellen/rusten en dan vervolgen we onze vakantie
in Zuid-Afrika met als eindpunt Johannesburg.
In de
dagen na de race kom je overal deelnemers tegen die heel herkenbaar zijn, en
dan niet alleen aan de kleding, maar vooral aan het “loopje” dat je aan de
Comrades overhoudt. Het loopje schreeuwt in sommige gevallen..”pijn”, maar
vooral trots. The Ultimate Human Race doet wat met je en de slogan “It will
humble you” is niets teveel gezegd.
Omdat beelden nou eenmaal tot de verbeelding spreken en een betere indruk geven van dit avontuur heb ik onderweg de GoPro regelmatig gebruik met de volgende samenvatting als resultaat.
Voor de cijferfreaks:
Nog wat Garmin data:
Wow wow wow! Tranen in mijn ogen als ik dit lees, John. Wat een bijzonder(e) knappe prestatie en een geweldige ervaring!
BeantwoordenVerwijderenVergeleken bij de Comrades is de Two Oceans een trainingsloopje... maar ik kan me de emoties en voldoening toch wel een beetje voorstellen!
Prachtig John! Zo trots op wat je hebt gepresteerd!
BeantwoordenVerwijderen