Dutch coast ultra by night door Shiva Zanoli

Ik heb altijd geroepen en roep het eigenlijk nog steeds.. Ik ben geen lange afstand loper..
Ik wilde 1 x een marathon lopen en deed dit zonder echt specifieke training anders dan mijn
streak in Rotterdam '17. 





















Toen @Timvreeburg voorstelde om mij te trainen voor een marathon onder de 4 uur prikkelde
dit mijn competitieve kant.. Zo trainde ik ongeveer 1.5 jaar geleden voor mijn 2e
Marathon Frankfurt (2018) en liep ik daar redelijk "makkelijk" 3 uur 56.


Eén van de eerste gedachtes die ik had na de finish was "als ik langzamer ga kan ik best
wel verder…"En zo was het zaadje geplant voor een ultra.

Er volgden nog meer marathons.. Hamburg '19  en ondanks dat ik daarna zei
"Nooooooooit" meer een weg marathon te doen want ik hou gewoon niet van lange
afstanden… ook Amsterdam '19 en tussen door nog een 40 km adventure Run in Cornwall.























Toen kwam op Facebook voorbij dat de inschrijving voor de Dutch Coast Ultra By Night
was geopend.
Nou had ik deze al voorbij zien komen omdat @ellenstoevelaar hem het jaar daarvoor
gelopen had en ook had ik gelezen dat je bij lange strand lopen in het donker kon
gaan hallucineren en dat leek me ook wel tof. Zo kwam het dat ik ineens
was ingeschreven voor de 50 km. Op het moment dat de bevestigingsmail
binnenkwam had ik eigenlijk al spijt 🤣 

Maar in de maanden daarna had ik weinig tijd om me er zenuwachtig over te maken
want ik had andere dingen aan mijn hoofd zoals het schrijven van mijn scriptie.
Natuurlijk liep ik gewoon mijn runstreak en maakte per maand behoorlijk wat kilometers
maar mijn langste afstanden waren een paar keer 15 km en de halve marathon in
Egmond die ik overigens heerlijk liep. 

















Voordat ik het wist was het ineens 31 januari!
En dus DE dag.. Zenuwachtig was een understatement. Ik had me wel goed ingelezen in de
info van het evenement en het was duidelijk dat het de bedoeling is dat je vrijwel
zelfvoorzienend bent.
Qua eten was het prima ik had @torq gelletjes en hypotic poeder voor mijn water ook
had ik Nakd reepjes en Pringles mee. Een rugzak was ook geen probleem want ik had
een prachtige Instinct gekregen van @dehardloopfabriek.
Waar mijn twijfel zat was.. WAT DOE IK AAN ??
Ik loop altijd in kort en enkel shirt maar besefte me ook dat het wel hard zou gaan
waaien en mogelijk wat regen zou gaan vallen.. Daarnaast is 50 km even andere koek
dan een rondje van 10 km. Ik besloot mijn halve hardloop garderobe mee te nemen
en vertrok met de trein naar Castricum, waar ik zou overnachten in
Strand Hotel Zoomers op 200m van waar de finish vannacht zou zijn.

Maar eerst nog even pasta stouwen in Castricum voor lunch terwijl ik bijklets met een lief rugby maatje van wat voelt een leven geleden. Irene is ook nog zo lief om me naar het hotel te rijden en biedt bovendien ook nog aan Yvonne en mij 
straks naar het station te brengen als we naar Den Helder 
moeten. 

In het hotel probeer ik nog even te rusten maar dat lukt niet echt. Ik besluit me klaar te gaan maken voor de race 
vanavond. Yvonne komt ook even opwarmen en samen etenwe nog wat pannenkoeken. Ik weet niet hoe ik het voor 
elkaar krijg maar ik krijg er wel 6 weg terwijl Yvonne met 
moeite 2 op eet.

Om 18.00 komt Irene ons ophalen en brengt ons naar het station van Castricum.
Op het station komen we al snel mede hardloop gekken tegen en al kletsend
bereiken we onze start destination.
Het is er al een gezellige drukte vol hardlopers die straks de 75, 50 en de 25 km
gaan doen.
Maar ook de echte die hards van 105 km en 130 km komen en gaan omdat
dit hun "halverwege" punt is. Er zijn heel wat bekenden, we kletsen en
maken foto's "nu vinden we het nog leuk"

























































Om 21.00 is de start Rinus trapt ons iets van te voren af , hou het water rechts, bij 26km is er een verzorgingspunt en zorg dat je bij 31 km om de lagune heen gaat anders moet je terug en loop je extra.. Ik stamp het in mijn hoofd en dan mogen we beginnen met lopen.


Waar moeten we eigenlijk heen ik sta een soort van vooraan en heb geen idee dus wacht tot er een aantal mensen die het wel weten beginnen te lopen.

Het eerste stukje loop ik naast Ketura. We lopen nog door Den Helder en ik heb het eigenlijk al meteen hartstikke warm..
Ik draag een lange tight, heb een longsleeve aan en een wind/regen jasje daarover. Een Buff om mijn nek en een Buff om mijn oren. Zoveel meer dan ik normaal draag en ergens bekruipt me een gevoel van spijt al besef ik rationeel wel dat we nog niet op het strand zijn dus dat ik niet meteen  moet overdrijven het zal daar zeker kouder zijn dan hier.
Dan draaien we de Dijk op langs de zee, het is direct meer dan duidelijk dat de wind
geen grap gaat zijn. En nu hebben we hem nog maar een beetje van de zijkant.
Ketura heeft besloten
wat rustiger te gaan (ik besef ook dat ik eigenlijk te hard loop maar rustiger lukt nu niet)
ik loop samen met de in de trein ontmoette Tsjeard een tijdje samen op.
Als 2 heren ons voorbij gaan en we
in hun slipstream mee kunnen voel je direct een duidelijk verschil. We zullen elkaar
met zijn allen moeten gaan helpen zoveel is wel duidelijk.
Dan draaien we de hoek om.. Van verhard komen we op het strand..
Niet lekker hard strand maar met elke stap zak je een beetje weg. Daarnaast staat
de wind nu pal van voren. Windkracht 7 recht in je gezicht loopt niet heel lekker.
Ik blijf een tijdje achter dezelfde 2 heren lopen maar het gaat me iets te langzaam
en ik zoek een ander groepje op. Zo loop ik een tijdje van groepje naar groepje
steeds even schuilen. Het voelt als heel hard werken terwijl het tempo rond de
6.45min/km ligt. Toch niet echt mijn normale tempo.2 x moet ik even stoppen..
Mijn telefoon valt omdat ik hem niet goed heb weg gestopt en even later gaat mijn
veter los. Op 10 km eet ik een reepje al rennend. Elk uur eten is er tegen me gezegd,
dus dat probeer ik te doen.

Ik ben mijn groepje kwijt maar wordt bijgehaald door Margret en Addy.
Het is fijn om een bekend gezicht te zien. Samen lopen we een stukje op.
Dan worden we ingehaald door een "treintje" van mannen iedereen in de linkerschouder
van degene voor hem. Het is een geestig gezicht. Iemand roept dat ik aan moet
haken en laat me er tussen. 
Zo loop ik mee in het treintje het tempo voelt redelijk hoog al is dit niet het geval
als ik op mijn horloge kijk. Het begint te regen. Nu dus niet alleen de wind maar
ook striemende regen in je gezicht.
Toch wel blij met mijn kleding keuze bedenk ik me.

Ik probeer precies op de juiste afstand van mijn voorganger te lopen zodat ik profijt
heb van zijn rug.
Dat is niet makkelijk want daarvoor moet je best dicht bij lopen. Dit maakt meteen
ook dat je erg moet opletten dat je iemand niet voor zijn enkels schopt of tackelt.
Toch loopt het wel aardig door en zo lopen we ineens al op 15 km..
Af en toe moeten we de zee ontwijken, het strand loopt regelmatig ongemakkelijk
schuin maar hoe verder we komen hoe steviger en vlakker het lijkt te worden.

Ik heb wat last van mijn maag maar probeer er niet aan te denken want ik wil absoluut
niet alleen komen te lopen. Blijven ademen en doorzetten denk ik steeds en
probeer me bewust op mijn ademhaling te concentreren. Zo te ruiken ben ik niet de
enige die er last van heeft... maar goed dat het zo hard waait denk ik in mezelf en
kan ook weer even lachen.

Om de beurt gaat er iemand anders op kop en zo wisselen ze in "de trein" het
harde werken af. Ik bedenk me dat het eigenlijk niet eerlijk is dat ik niet ook af en toe
voorop loop want het is me al lang duidelijk dat een aantal heren hun snor drukt in
"het treintje" dus dat het steeds dezelfde zijn die op kop lopen. Op dat moment
schreeuwt iemand van voren "kom op lafaards afwisselen niet alleen profiteren"
en al denk ik dat dat niet perse voor mij is bedoeld als enige dame in "de trein" voelt
dit wel als mijn que. Vanaf dat moment wissel ik mee..  Het is loodzwaar voorop!

In "de trein" heb je al last van de wind. Maar wanneer je voorop loopt is dit nog even
3x zo erg.
Toch neem ik de lead over wel een keer of 4 a 5. Wanneer ik me rond km 24
weer eens vanaf de kop positie laat zakken en mompel dat ik kapot ben krijg ik een
vriendschappelijke doch dringende duw in de rug "kom op doorlopen we zijn
bijna bij de verzorgingspost" dit was letterlijk het duwtje in de rug dat ik nodig had..
Alleen moeten lopen is alleen maar zwaarder..
Kom op nog even doorbijten denk ik en hobbel verder in mijn treintje totdat
de glowsticks de weg wijzen naar "de verzorgingspost"  Ik kijk op mijn horloge
2 uur 56 onderweg .. Ik zucht in mezelf dat gaat zeker meer dan 6 uur worden vandaag..

We moeten een flinke trap op voor de verzorgingspost dat had ik even niet verwacht en
is een tegenvaller. Eenmaal boven blijkt de verzorgingspost een busje met een tafel daarvoor
te zijn in de volle wind. Ik besef me nu ik stil sta ineens hoe nat ik ben..
Letterlijk tot aan mijn onderbroek. 

Ik heb pijn in mijn buik en ik krijg het acuut koud. Ik besluit me klein te maken
achter het busje, in de hoop uit de wind te zitten. Op dat moment word ik op
mijn schouder getikt. Het is Ellen, ik krijg een dikke knuffel. Dat kan ik wel gebruiken
al merk ik dat ik van het stilstaan niet beter wordt.
Ik prop snel 1,5 Tucje naar binnen en meld dat ik vast ga lopen want dat ik anders
te koud word.

Mijn plan is om flink door te wandelen en als het "treintje" weer voorbij komt
weer aan te haken. Na ongeveer 1 km komt er een treintje van 5 voorbij. Ik haak aan
maar met moeite . Mijn benen voelen zwaar, ik heb het koud en besef me dat ik
verkrampt loop met mijn schouders opgetrokken.
Elke keer dat ik dit besef corrigeer ik mezelf wel maar het blijft zich herhalen. 
Tot 30km lukt het me om bij te blijven, ook een paar keer op kop.
Maar het gaat me te hard. Ik bedenk me wat geïrriteerd dat ik beter op de "volgende trein"
kan wachten. En wandel stevig door terwijl ik nog een Nakd reepje naar binnen duw.
Een gelletje durf ik niet goed omdat ik zo'n last van mijn buik heb.

Bij 31 km kom ik pas weer iemand tegen.
Hier ergens is de laguna waar we omheen moeten maar we hebben allebei geen idee.
Nog iemand komt ons in halen. Hij hoopt dat ik weet waar we heen gaan maar helaas
pindakaas we weten t alle 3 niet echt. Na een kleine D-tour lijken we toch de juiste
weg te vinden we lopen een klein stukje verhard en iets uit de wind dus hier
maken we even gebruik van en gaan weer hardlopen. Eenmaal weer op het
strand ben ik beide heren snel kwijt. Voor of achter me weet ik eigenlijk niet eens,
het is zo donker.

Als ik mijn hoofdlamp aan heb zie ik eigenlijk nog minder dan als ik hem uit doe.
Namelijk alleen de regen die door het licht van mijn lamp valt. Wanneer hij uit is
lijk ik geheel in mijn eigen wereld.
Mijn eigen donkere bubbel. Met alleen het klapperen van de wind in mijn
capuchon en het bulderen van de zee als mijn gezelschap. Ik kijk naar mijn voeten en
voel ze soppen in mijn schoenen. 

Ik twijfel nog even of ik eigenlijk wel om de lagune heen ben want er lijkt een laag water
over het zand te liggen. Eigenlijk kan het me ook niet meer schelen natter
dan dit wordt het niet. Ik wandel met flinke pas door en vraag mezelf nog eens af
waarom ik dit soort dingen altijd doe.
Ik kijk op mijn horloge die staat ondertussen op 32 km ik zie nog steeds
niemand achter me en voor me trouwens ook niet. Ik besluit dat 18 km wel heel ver
is nog als ik alleen ga wandelen.
De oplossing die ik verzin is dat ik in mijn hoofd elke keer tot 60 tel. Daarmee wissel
ik hardlopen en flink wandelen steeds af. 60 tellen hardlopen gaat altijd en het
tellen is tegelijkertijd afleiding.

Soms kijk ik even om me heen. Overal is het pikzwart. Ik kan de zee niet eens
echt zien en de duinen kan ik ook niet goed uitmaken. Af en toe bekruipt de gedachte
dat ik hier helemaal alleen loop in het donker en dat dat eigenlijk wel bizar is.
Elke keer dat ik ergens een paal tegenkom denk ik dat er iemand staat en begint mijn
hart wat harder te kloppen want op de een of andere manier is dat een beetje spannend al
was het idee van mogelijk wat gezelschap ook fijn.. 
Snel begin ik dan maar weer met tellen.

Een enkele keer zijn er lichtjes van een strandtent, of een stadje.
Petten, Bergen ik heb geen idee, maar Castricum is het in ieder geval nog niet.
Ik twijfel of ik mijn droge kleding zal aan doen maar de wind lijkt mijn jasje wat droog te
hebben gewaaid en me met mijn koude vingers omkleden in de wind klinkt ook
niet echt verleidelijk. Daarnaast vallen er nog steeds buien. Echt koud heb ik het
ook eigenlijk niet meer.

Ik blijf elke 60 tellen hardlopen en wandelen. Ondertussen zeurt ongeveer alles aan
mijn rechterkant. Het begon in mijn lies, gevolgd door mijn knie, voet en nu ook
mijn bil. Ik kijk op mijn horloge.
Ik ben op 42.3 km de marathon is achter de rug en ik vind er werkelijk
niets leuks meer aan. Maar opgeven is geen optie. Dat was het sowieso niet nooit.
Ik ben niet onderkoeld en lichamelijk voel
ik dat het niets ernstigs is. Ik besluit dat ik mijn Pringles heb verdiend en dus wat
langer mag wandelen.
Maar daarna zet ik mijn 60 tellen regime weer voort. 

Ik weet dat ik waarschijnlijk iets meer dan 50 km zal aantikken. Wanneer mijn
horloge 44 aangeeft lijkt mijn mindset ineens te veranderen. Het is nog maar
maximaal 8 km en wat is dat nou.
En hoe sneller ik ga hoe eerder ik er ben. Ik besluit nog wat extra power in mijn step
te gooien.
Ik haal de persoon in van de laguna, hij verteld teveel pijn te hebben om te rennen
maar is goed genoeg om te blijven lopen en geeft aan dat ik door kan gaan.
Bij 49 km lijk ik weer iemand te zien.
Ik twijfel aan mezelf is het echt of is het weer een paal. Het lijkt niet alleen zo het is ook zo. 
Hij geeft aan blij te zijn nog maar 1 km te hoeven lopen. We kunnen inderdaad het lichtje van
de Deining zien. Wanneer ik aangeef dat ik denk dat het nog wel iets verder is zegt
hij met klem "nee nog 1 km" ik help hem het hopen en besluit weer verder te rennen.

Steeds dichterbij komt het lichtje van de Deining langzaam begint zich een glimlach op
mijn gezicht te vormen. Ik ben er.. ik ben er gewoon bijna!
Het laatste stukje wil ik rennen hoe zwaar het ook gaat. Op door het mulle zand.
En met 51.5 km op mijn Vantage V stap ik bij de Deining binnen zo in de armen van
die lieve Ellen. Het haardvuur in de Deining is heerlijk. Ik krijg een handdoek omgehangen
en Ellen heeft een super lief flesje met "my favorite sand" hier uit Castricum en een
medaille geregeld. 
Opeens hoor ik de heren van de organisatie achter me zeggen.
Dit is de eerste dame van de 50 km. Ik begin te lachen en kan het bijna niet geloven.
Ik krijg een reuze fles La Chouffe in mijn handen gedrukt en ga daar natuurlijk ook nog even
mee op de foto.
Het valt me op hoe weinig andere lopers er nog maar zijn. Er wordt me verteld dat er
heel veel uitvallers zijn geweest op het 25 km punt. Mensen met onderkoeling en
mensen die het om andere redenen niet meer zagen zitten om verder te gaan.
Dat verklaard meteen ook waarom mijn "treintje"
nooit meer langskwam.

Ik krijg een kop thee en trek snel wat droge kleding aan. Na even gezeten te hebben
merk ik hoe moe en stijf ik eigenlijk ben. Ik heb 6 uur en 48 min lang door wind en regen
gelopen en gerend terwijl het zeeschuim me om de oren vloog. 52 km afgelegd en dit tussen
21.00 s'avonds en ongeveer 4 uur 's nachts.. 
Niet zo gek natuurlijk dat je dan moe bent.

Ik blijf nog heel even nakletsen en besluit dan naar het hotel te 
gaan waar ik een mega lange douche neem. Mijn benen 
insmeer met Flexpower en nog 4 uurtjes slaap probeer te 
pakken.
Voordat ik in slaap val denk ik nog wel even aan mijn streak. 
Ik hoef zondag pas weer te lopen omdat ik vrijdag en zaterdag 
nu natuurlijk gehad heb maar ik voel vooral mijn liezen behoorlijktrekken en vraag me af of het gaat lukken.


Wanneer ik zaterdagochtend om 9.00 weer wakker wordt van de wekker lijkt de
schade minder dan gedacht. Ik voel mijn lies nog wel maar vele malen minder dan gister.
Wel ben ik een teennagel verloren in de nacht. Maar eerlijk is eerlijk die zat al los
nog van Amsterdam Marathon.
Ik heb een kleine blaar aan de zijkant van mijn voet en volle kuiten maar thats it..
Met andere woorden het valt allemaal wel mee.

Mijn plan om nog even te dippen voordat ik naar huis ga zet ik voort. Het is héérlijk
om even de ruige zee in te duiken en het maakt me goed wakker na zo'n heftige nacht.
Ook prima voor het spierherstel natuurlijk.


















Ik sluit mijn #DCURbN af met een heerlijk ontbijt samen met Margret bij strandpaviljoen Zoomers, 
die vervolgens ook zo lief was om me bij het station af te zetten.

Wat een mooi bijzonder avontuur was dit!

En wat betreft die streak.. Dat gaat prima, zondag eigenlijk alleen nog wat volle kuiten en ik
liep een rustige 5 km. #nevernotrunning #runstreak #day1530 ✔

Oh en wil je weten hoe mijn #DCURbN er in een grafiekje uitziet 😁



Reacties

  1. Lieve Shiva wat heb je dit goed geschreven! Ik was er ook!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een verhaal
    En wat een belevenis, zoveel respect voor jou!! Die afstand is sowieso killing en dan ook nog in het pikkedonker met die weersomstandigheden ..��������, en dan die lieve Ellen, die weet als geen ander wat jij doorgemaakt hebt..��

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten