Live to die another day

Op de afsluiter van mijn vorige blog heb ik vele positieve reacties ontvangen, waarvoor dank.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, I didn’t make it.
Ben ik teleurgesteld? Nope!
Ben ik tevreden met het uiteindelijke resultaat? Yep!
De dood of de gladiolen is sowieso niet mijn ding, maar op 50 km, als je nog nooit verder dan de marathon bent geweest, no way.
Vandaar de titel. Helemaal naar de kloten op een ultra kan altijd nog. Zo dat is eruit.
Vanochtend vetrokken Jeffrey en ik om 7:15 uur richting vakantiedorp de Jutberg in Laag Soeren. Ik moet jullie bekennen dat ik vanochtend best kriebels had, maar me wederom voornam dat er helemaal niets op het spel stond. Genieten en proberen de afstand binnen de tijdslimiet van 6,5 uur af te leggen.
Na ontmoetingen met een aantal bekenden, én een fotomoment, klonk om 9:04 uur het startschot.
Rustig lopen en niet forceren om bij andere in de buurt te blijven, gewoon je eigen ding (samen) doen. Binnen de eerste 2 kilometer bevonden wij ons al in de laatste posities. Lekker belangrijk.
Aangezien de eerste helft behoorlijk pittig is heeft de organisatie een tijdslimiet van 3,5 uur voor de eerste 25 km ingesteld. Geen overbodige luxe kan ik jullie verzekeren. Als er geklommen moest worden, werd dat vaker wandelen i.p.v. hardlopen. Hardlopend omhoog is voor mijn gewoonweg niet overal mogelijk, en kost daarnaast gewoon teveel energie. Iets waar je heel zuinig mee om dient te gaan. De omgeving is echt prachtig en met een graad of 14 inclusief bewolking is het ook nog prima loop weer.
Tussen het afzien is er ook nog genoeg tijd om te genieten en krijgen we zelfs aansluiting bij een aantal andere lopers. We zijn zelfs in staat om de rode lantaarn over te dragen.
Met Gert was de afspraak gemaakt dat hij de laatste 20 km met ons af zou leggen. Samen met Ans stonden zij alle andere lopers aanmoedigend en fotograferend ons op te wachten nabij het tunneltje (Groenendaal) onder A50. Dit is het 31 en 38 km punt.
In 2.45 uur bereiken wij, de zwaarste klimmetjes achter ons latend, de verzorgingspost op 25 km. Die is in ieder geval binnen de limiet gehaald. Banaan, water, sultana en een plakje ontbijtkoek naar binnen gewerkt en weer op weg. Het hele soepele was er inmiddels wel af. De volgende 6 kilometer werd er met enige regelmaat gewandeld. Af en toe begonnen de hamstrings wat te verkrampen, maar ik stond op geen enkel moment geparkeerd.30 km: ik raak in tweestrijd, ga ik zo uitstappen en in de auto van Gert plaatsnemen of ga ik door. Twijfel, opkomende kramp, het is mooi geweest, het spookt allemaal door mijn hoofd, maar ook de gedachten “heel blijven, niet forceren..”
31 km: daar staan ze. Yes!
Tegelijkertijd denk ik, shit, ik denk aan uitstappen terwijl Gert nog 20 km met ons op wil lopen.
Vanaf het punt waar Gert en Ans ons opwachten dient er een lus van c.a. 6 kilometer gelopen te worden, alvorens de weg terug via een groot gedeelte van de heenweg afgelegd dient te worden.
Ik besluit de lus nog te bedwingen en de volgende 6 km te gebruiken voor het nemen van een beslissing.  Stoppen of doorgaan, afzien en misschien wel doodgaan. Halverwege de lus moet ik op een stuk vals plat weer wandelen en is het doek wat mij betreft gevallen.
Hier ga ik niet dood! Het lusje is gelopen, Jeffrey is doorgelopen en gaat de hele afstand afleggen. Wat een bikkel.
Voor mij zit dit avontuur er na 38,5 km op. Tegen de grens van kramp en geparkeerd komen te staan vind ik het mooi geweest. Mijn traildebuut is een feit. Geen ultra, wel een DNF, maar een gave ervaring in een prachtige omgeving.
Tevens mijn langste duurloop (4.32 uur) en dat voor 95% onverhard terrein.
Na een heerlijke douche kon ik nog een aantal lopers binnen zien komen. Onder die lopers mijn maatje Jeffrey die de afstand wél heeft afgelegd en zijn ultra trail debuut met glans heeft doorstaan. Van harte gefeliciteerd.
Martine en Ingrid staken mij nog een hart onder de riem door mij erop te wijzen dat dit ik het mezelf met de keuze voor deze trail niet gemakkelijk heb gemaakt, en het dus goed gedaan heb en de beslissing om de boel niet te forceren de enig juiste was.

So, I life to die another day.

Als afsluiting wil ik Jan Strijker en alle vrijwilligers bedanken voor de perfecte organisatie. De route stond overal prima aangegeven. Daar waar het risico op verkeerd lopen aanwezig is of doorgaande fietspaden overgestoken moesten worden stonden 1 of meerdere vrijwilligers om ons de weg te wijzen en/of de weg vrij te houden. Helemaal top! De Veluwezoomtrail, is voor herhaling vatbaar.
Ans heeft de meeste lopers en loopsters op de foto gezet. Het album staat hier.