De draad weer oppakken

Allereerst allemaal bedankt voor de leuke reacties op mijn vorige artikel.

Door de prestatie(s) die in Den Haag geleverd werden maakte mijn teleurstelling van eerder die dag plaats voor respect en het besef dat ik nog wat trainingsarbeid en wedstrijdritme op zal moeten doen.

Vanwege de late zaterdagavond had ik zondagochtend wat moeite met opstaan en kon ik het niet opbrengen om te gaan lopen. Het was dan ook voor het eerst sinds lange tijd dat ik uitgeslapen heb. Ans (de bikkel) is er samen met Pauline wel op uit gegaan voor een duurloop van ruim anderhalf uur.

Maandag, wederom geen motivatie om de loopkleding aan te trekken en op pad te gaan.
Montfoort spookt nog steeds door mijn hoofd.

Gisteren: de zin om te lopen was weer terug. Onderweg naar huis bedacht wat te doen. Wordt het een lange duurloop, een lange intervaltraining of gewoon de baantraining. Om nog iets aan de avond te hebben viel de baantraining af. Ik koos voor de lange interval (7 x 1500 in Z3-4, 1000 meter herstel in Z1). Ik liep ontspannen, het tempo voelde goed en kon keer op keer gehandhaafd worden.
Na de laatste 1500 ben ik nog langs de baan gelopen voor een kort praatje, waarna ik nog c.a. 4km van huis ben. Waarom dan niet gewoon de interval voortzetten? Waarom ook niet, het gaat ten slotte lekker en we zijn er toch.
Het zijn er uiteindelijk 8 geworden. Data: 1 uur 52, 19,9km, gemiddelde hartslag 164, calorieën 1718
De Garmin data kan hier bekeken worden.

In de laatste 1000 meter sloeg het noodlot toe……
Op een kleine 500 meter van huis kom ik over een stalen voetgangers/fietsersbrug, waar ik struikel en averij oploop (zie foto’s).

Volledig album bekijken

Op de Eerste Hulp.

Gelukkig ben ik ondanks de klap op mijn hoofd niet buiten westen geweest en valt de schade ogenschijnlijk mee. Ik sta weer op en loop rustig naar huis. Na een paar minuten krijg ik in de gaten dat er bloed langs mijn hoofd sijpelt. Dus maar even doorstappen (hardlopen lukte even niet) naar huis. 
Ans schrok zich natuurlijk rot toen ze de deur opendeed. Wat heb jij nou gedaan? En dan te bedenken dat ik 15 minuten daarvoor een sms van haar had ontvangen met de vraag “ben je verdwaald?”
Mijn Adidas Evil Eye is ook met een smak op de brug terecht gekomen waarbij de glazen beschadigd raken. Eén glas van de clip-in zelfs gebroken, maar gelukkig niet versplinterd en in mijn oog terecht gekomen.      

Een niet zo frisse Evil Eye.

De beschadigingen onder de douche bekeken en afgespoeld. Met name vanwege de wond boven mijn oog besloten wij dat het misschien niet onverstandig is om de Eerste Hulp met een bezoek te vereren.
Resultaat:
Schaafplekken op onderbeen, knie, handen en onderarm moeten gewoon (uit)drogen en zullen wel herstellen. Het topje van m’n duim is nogal gevoelig en er zit een bloeduitstorting onder de nagel, maar een gatje boren blijkt niet noodzakelijk. Nadat de assistente de wonden heeft bekeken en schoongemaakt, word ik wat duizelig en mag ik op een brancard bijkomen/herstellen. Na een paar minuten trok ik alweer bij en kreeg ik ook weer wat kleur in mijn gezicht. Na een onderzoek van de arts, een tetanus prik mochten we weer naar huis. Het is inmiddels elf uur geweest. Ik wilde tenslotte nog wat aan mijn avond hebben.
Ans heeft op advies van de arts de wekker gezet om mij om iedere 2 uur te wekken en vragen te stellen, zodat met zekerheid gesteld kan worden dat de klap op mijn hoofd geen inwendige schade heeft aangericht.
Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog kramp in mijn hamstrings toen we eindelijk op bed lagen.
Opstaan viel tegen, vanwege de beperkte slaap, maar verder gaat het best goed. Geen spierpijn, de wondjes zijn met uitzondering van de snee in mijn hoofd al bijna droog.

De afgelopen 2 dagen ben ik erop gewezen dat overtraining op loer ligt en daar attent op moet zijn. Zelf ben ik van mening dat het aantal kilometers en trainingen daar niet toe hebben geleid, maar zou dit dan toch het signaal zijn?